Ieder komt maar één keer aan de beurt voor het spel dat hij aantreft en genoopt is te begrijpen. Ingeborg Bachmann

Het was voorkerstig rumoerig bij de bakker.

“Groeten thuis.” zei de bakkersvrouw werktuiglijk tegen de klant die ze haar bestelling had gegeven.

“Er is geen thuis.” zei de klant. “Mijn man is al tweeënhalf jaar dood.” Plots hield iedereen stil. De bakkersvrouw kleurde.

“O.” zei ze. “Dat spijt me.”

“Mij niet.” zei de klant. “Ik heb staan dansen op zijn graf.” De bakkersvrouw keek om de verbale hulp die niet kwam. Ze wiebelde van been tot been. “Twee dagen moest ik in een politiecel schuilen voordat ik in een blijf-van-mijn-lijfhuis terecht kon en niet meer bang hoefde te zijn voor zijn losse handjes.”

De bakkersvrouw kuchte.

“Nou.” aarzelde ze. “Gelukkig dat dan uiteindelijk toch alles weer goed terecht is gekomen.” Ze probeerde een glimlach op haar gezicht te persen. Dan drukte ze op een knop.

[“Wie is er?” vroeg ze. Het geroezemoes in de winkel keerde weer.]