Het geduld op. Het boek begint. Johan Anthierens
Ik deed mijn ding in de bibliotheek, net als die, voor mij onbekende, vrouw, even verderop. Het verschil was alleen dat ik het in alle rust deed en zij tamelijk overspannen. Het viel haar zelf ook op. Ze richtte zich in elk geval tot mij.
“U zult wel denken,” zei ze met een brede glimlach, “dat u dat rare mens het liefst in de houdgreep zou willen nemen.” Ik keek op van het ding dat ik deed.
“Nee hoor.” antwoordde ik. De vrouw was even stil, maar de glimlach bleef even breed.
“O.” zei ze op een wat onduidelijke toon. “Ook niet als ik het lief vraag?”
[We moesten allebei grinniken om de grap. Tenminste: dat dacht ik op dat moment. Dat wil zeggen: dat hoopte ik op dat moment. Maar eigenlijk: vreesde ik dat op dat moment.]
Vind het wel grappig dat mensen zeggen wat in hen opkomt, ook al is het tegenover een wildvreemde.
‘k Wou dat wij Belgen ook wat impulsiever waren.
{Mowl: ‘wij Belgen’. Grappig.}
Had je nou sjans?
{Mowl: dat was die vrees.}
Niet vervelend over gedroomd, hoop ik.
{Mowl: ’n borrel doet wonderen.}
Ik vind dat wel stoer, iemand die openlijk voor haar heimelijke verlangens uitkomt. Wel vervelend dat je voortaan in Z. naar de bibliotheek moet.
{Mowl: dit was in Z.}
Vreselijk.
{Mowl: jij begrijpt ’t.}
In de houding nemen en vervolgens het strotje langzaam dichtnijpen… kuch
{Mowl: ik gok dat je ’n kelder hebt, thuis.}
Is the wish here
the “scared ” father
of the thought ?
{Mowl: wat denk je?}
Leuke variatie op:”Ik bijt niet, hoor! Tenzij je’t lief vraagt.”
{Mowl: kan wel zijn. Maar ’t is wel schrikken.}