Scherpstellen van het verleden is de mist van donderend blijdschap.

Tijdens de rustpoos zag ik de man ijsberen in cirkels, een peuk hing aan de lip. Ik keek hem aan, hij keek terug, zo ging het een minuut door. Toen kwam hij naar me toegestruind, zijn gezicht aanschouwde streng en de ploeterige expressie was duidelijk aanwezig. Het leek wel een indiaan, die ‘t beharde leven had ervaren, dacht ik.

“Ze speelt de baas, hoorde je dat niet, zo net binnen, alsof een afwasser niets waard is.” reageerde hij gespannen.

“Het is mezelf niet opgevallen tijdens het overleg, negeer het dan.” antwoordde ik.

“Hoe kan ik dat doen dan? Ik mag niets zeggen,” zei hij malicieus. “Zij heeft mij er persoonlijk op geattendeerd, lef.”

De man was even verbaasd, staarde een seconde naar de bank en keek mij vicieus aan.

“Ik heb ook moeten ploeteren als een dertienjarige jongen,” zei de man. “Als ik het niet goed deed kreeg ik de vuisten op m’n schedels of de tikken op de rug en toch ploeterde ik door.”

“Daar kan ik me zeker in verplaatsen,” reageerde ik, “voor mij is het een bestemming van adoratie. Bedoel, heb dat ook op die fiets meegemaakt.”

Achter ons ging de brede deur open, de vrouw waarmee wij een overleg hadden, gaf aan dat de tussentijd er op zat, ze wenkte. We kwamen langzaam bij de deur, de man naast mij ijsbeerde.

“Tot tien tellen, en weer laten gaan, Renee, dan zal het wel scheiden.”

De opvang van behuizing kan reiken tot een dal, maar de diepte des te meer.

De mist van uit de kamer begon weg te trekken, zowaar de tranen zich droogden. Vanuit een schemerige raam zag ik hem binnenlopen, hij kwam vaag steeds dichterbij. Mijn ogen begaven in rust en moesten nog ontwapend worden, totdat hij naast mij kwam te zitten, plots opende mijn ogen zich helemaal voor de god uit-één-dozijn. Alles om mij heen verloor zijn kracht, zo leek het en de ramen gaven de tranen weer, die zich hadden gedroogd.

“We zijn alleen Brigitte, wat wilde je mij vertellen toen je bij ons was. Ik had het gevoel, van voor je de vlakte raakte, je het bewustzijn wilde verwoordden, over ons. Nee toch, of wel. Je begrijpt toch zeker dat het beroepsgeheim is en geen agenda.” zei Ben geschokt.

“Het is veilig te zeggen en met zekerheid vast te stellen, dat er niets is, echt niets. Het geheim is veilig tot in het diepste van m’n diepst tot aan de grafsteen verbonden. Waar geen ziel zal loepen.” antwoordde ik bedrukt terug.

Het hele of het halve glas, dacht ik, maar dat terwijl het verlies een deuk had opgelopen. Besloot ik te gaan voor het halve glas.

“Ik heb het gevoel dat je iets voor mij achterhoudt. Klopt dat? Ik zie het aan de kijkers als je iets achterhoudt.” reageerde Ben achterdochtig.

“Er is niets, nee echt niet. Alles is veilig, want er is echt niets meer. Ga naar je gezin, daar waar je thuis hoort en denk niet aan mij. Het geheim is nogmaals veilig.” antwoordde ik gebroken.

Even later ging de zware deur langzaam, langzaam-aan dicht, en de tast van de buik kwam in lijden. De kramp, pijn, de tranen die rolden over het raam, vormden tot een oceaan van bezinking.

Woeste elementen van overeenstemmen komen voort in de stemgewijze van de snaar.

De jetlag van gister kickte aardig in en ik voelde mezelf onwijs brak. Ik snakte naar koffielucht, of een bakje koffie, iets in die richting. Dat mocht ook wel, want het was nota bene klokslag tien voor zes in de ochtend en mijn gezondheid moest vooraan staan, dacht ik.

“Goedemorgen, mag ik een ‘heerlijke koffie’ van je, fijne collega. Overigens las net in de hotel-sheet dat je een held bent.” zei de directrice met een dubbeltonende glimlach.

Ik werd gedragen als een held, zo leek het, opmerkelijk, want had geen flauw benul van de vorige avond. Mijn hoofd bonkte als kerkbellen die aan elkaar doorratelden en luidden in, als slowmotion, dus knikte ik.

“De gast heeft een ‘persoonlijke brief’ nagelaten en jou nadrukkelijk beschreven, over hoe gauw je handelde. Je bent een held.” voegde de directrice toe.

“Het scenario van gister was een leven-op-dood-situatie.” dikte ik aan.

“Ik handelde snel vanwege mijn ervaring met diabetes, vandaar dat er vaart kwam in het hoognodige.” reageerde ik erna.

“Toch fijn dat je in de buurt was, petje af, held!”

Zielsverbondenheid gebogen in de duizenden gezichten is de ziels-erkende daadkracht.

Daar zat ie dan eindelijk na tien jaar in onze achtertuin op het schommeltje. Na jaren geen contact, verbannen van de maatschappij, toch zat hij er ineens. Ik liep op hem af om hem te begroeten, want de aantrekkingskracht was nooit verloren geraakt door de jaren heen. Geen tijd te verliezen. dacht ik. Hij keek met zijn hoofd naar beneden en staarde trappelend naar de grond. Zijn blik leek woest en het mocht weer niet baten dat ik ‘t ijs brak.

“Hoe kon je mij verlaten en me zo gebruiken voor jouw vuile spelletjes John.” floepte ik rationeel.

“Vergeef het me, vergeef het me Frank, het is nooit te laat om de dingen achter ons te laten. Dit keer zal het anders zijn, beloof ik je. Ik ben je beschermer, redder en je engel en heb dit nooit gewild. Dat snap je toch zeker wel. De ontcijfering werd gedreven uit m’n binnenste, maar de tijen zijn gekeerd. Ik stal, loog, bedroog voor jou Frank.” reageerde John smekend.

“Zal het je nooit tenimmer vergeven. Wat mij betreft bestaat er geen ons of wij. Sinds jij weg bent zijn de dagen een nachtmerrie en de meest kleinzerige geluiden een pijniging. Ben door een dal geslobberd door jou, de fles keek mij iedere nacht aan. Dus nee, wil je niet meer in m’n leven hebben.” antwoordde ik met een korrelaarse stem.

Ik keerde m’n rug van de conversatie, schommel, want had immers schoon genoeg van de leugens. Net voordat ik de hendel van de achterdeur naar beneden wilde halen, hoorde ik een oorverdovend knal. Toen ik mezelf omdraaide was de schommel een leegte, verlaten en een doorzeving van uiteenspattingen.

’t Licht aan het einde is de eureka van de tunnel

Getrotseerd keek ik links opzij en vervolgens naar rechts. Toen zag ik ‘t. Daar stond een winnaar, een riskmanager, een oppermachtige die de wildernis zou oversteken. Ik hield het tegen, want de lichten stonden op rood en greep met m’n hand zijn arm.

Toen stak hij nietsvermoedend over en zag aan zijn gezichtsuitdrukking dat hij mij een dienst wilde bewijzen, want de uitdaging die uit zijn hand stak kwam uit de bocht gewrongen.

“Steek over dan, dit is het leven, het leven zit vol met spontane gekkigheid, proef de stelling en zet je gedachte in de proefsom.” riep hij van de overkant.

Wist niet waar hij het over had. “Dit is compleet waanzin.” riep ik terug.

Naast mij stond een oudere Japanse man met een enorme grijze regenjas aan. “Hij durft veel meer dan jij, dacht ik het niet.” zei de man.

Bij het moment dat de man naast mij dat zei, kon ik mezelf wel begraven onder de grond, want ik realiseerde mij ineens dat het al die tijd op groen stond.

“Het is groen, nu mogen wij.”